E-KsięgarniaS. 102/11/Z
W dniu 18 marca 2013 prokurator IPN – Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie – Delegatury w Radomiu wydał postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie zbrodni komunistycznej, stanowiącej również zbrodnię przeciwko ludzkości, polegającej na znęcaniu się fizycznym i moralnym przez funkcjonariuszy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Radomiu nad pozbawionym wolności Andrzejem S., Januszem J. i Edwardem M., członkami niepodległościowej organizacji – „Eskadry Wyzwolicieli Ziemi Kieleckiej z Komunizmu”.
W toku prowadzonego śledztwa ustalono, iż Andrzej S., Janusz J. i Edward M. zostali zatrzymani pod zarzutem działalności w grupie mającej na celu popełnienie zbrodni wymierzonej w ustrój ówczesnego socjalistycznego państwa. Andrzej S. został pozbawiony wolności przez funkcjonariuszy PUBP w Zamościu w dniu 18 stycznia 1955 r., a po trzech dniach pokrzywdzonego przetransportowano do aresztu śledczego w Radomiu. Edwarda M. i Jana J. w dniu 20 stycznia 1955 r. pozbawili wolności funkcjonariusze PUBP z Radomia.
Akt oskarżenia został sporządzony w dniu 24 marca 1955 r. i skierowany do Wojskowego Sądu Rejonowego w Lublinie. Janusz J., Edward M. i Andrzej S. zostali oskarżeni o popełnienie przestępstwa polegającego na przygotowaniu do zmiany przemocą ówczesnego ustroju Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Mieli działać w ramach kontrrewolucyjnej organizacji „Eskadra Wyzwolicieli Ziemi Kieleckiej z Komunizmu” i sporządzać, a następnie rozpowszechniać ulotki o treści antypaństwowej.
W dniu 15 kwietnia 1955 r. odbyła się rozprawa na sesji wyjazdowej w Radomiu – Wojskowego Sądu Rejonowego w Lublinie. Po czym w dniu 16 kwietnia 1955 r. wydano wyrok, w którym uznano wszystkich oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów i skazano ich na wieloletnie kary więzienia.
W wyniku podjętych przez prokuratora pionu śledczego IPN czynności procesowych ustalono, iż funkcjonariusze państwa komunistycznego, w toku prowadzonego w 1955 r. śledztwa, znęcali się fizycznie i moralnie nad Andrzejem S., w ten sposób, że bili go po głowie rękoma, pozbawiali snu, grozili zwolnieniem z pracy jego rodziców. Z kolei Edwarda M. szarpano za włosy, pozbawiano snu, grożono pozbawieniem życia i wyrządzeniem krzywdy członkom rodziny. Janusza J. pozbawiano w sposób uciążliwy snu.
Działania te miały na celu zmuszenie pokrzywdzonych do przyznania się do popełnienia zarzucanych im czynów i opisania działalności organizacji.
Jak zdołano ustalić, jednym z funkcjonariuszy, którzy znęcali się nad Andrzejem S. i Edwardem M. był Henryk B. O jego sprawstwie świadczyły dowody zebrane w sprawie, przede wszystkim figurowanie jego danych osobowych na protokołach przesłuchań oraz zeznania pokrzywdzonych podających tożsamość tegoż funkcjonariusza.
Z uwagi na zgon Henryka B. śledztwo w tym zakresie należało umorzyć wobec stwierdzenia śmierci ustalonego sprawcy. Nie zdołano ustalić imiennie innych funkcjonariuszy państwa komunistycznego, którzy brali udział w stosowaniu nielegalnych metod śledczych wobec pokrzywdzonych. Należało zatem w pozostałej części śledztwo umorzyć wobec niewykrycia sprawców.
Naczelnik Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu
w Lublinie
prokurator Jacek Nowakowski