E-KsięgarniaW dniu 7 lutego 2013 prokurator IPN – Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie – Delegatury w Radomiu wydał postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie określanej jako tzw. „afera skórzana”. Podczas czynności sprawdzających ustalono, czy funkcjonariusze ówczesnego państwa komunistycznego dopuścili się popełnienia czynu będącego zbrodnią komunistyczną i działaniem na szkodę Bolesława D. – byłego Prezesa Garbarni – Spółdzielni „Przyszłość” w Radomiu.
Według przeprowadzonych ustaleń Prokurator Wojewódzki m.st. Warszawy sporządził w dniu 29 września 1960 r. akt oskarżenia przeciwko Bolesławowi D., oskarżając go o działanie w zorganizowanych grupach przestępczych, mających na celu zagarnięcie mienia społecznego w postaci ponad 50.00 m2 różnych skór wartości ponad 20.000.000 ówczesnych zł. W ten sposób Bolesław D. miał działać na szkodę Spółdzielni Pracy Garbarskiej „Przyszłość" w Radomiu oraz Spółdzielni Pracy Garbarskiej „Garbarz" w Szydłowcu.
Sąd Wojewódzki w Kielcach – Ośrodek Zamiejscowy w Radomiu, w dniu 21 grudnia 1960 r., po przeprowadzeniu postępowania w trybie doraźnym, uznał Bolesława D. za winnego tego, że w okresie od połowy 1949 r. do września 1959 r. w Radomiu, Szydłowcu i w Warszawie, działając w zorganizowanych grupach przestępczych, zagarnął – wyrządzając wielką szkodę interesom gospodarczym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej – mienie społeczne w postaci ponad 35.000 m2 różnych skór o wartości ponad 14.000.000 ówczesnych zł. Przy zastosowaniu art. 1 i 2 dekretu z dnia 16 grudnia 1945 r. o postępowaniu doraźnym Sąd Wojewódzki w Kielcach – Ośrodek Zamiejscowy w Radomiu skazał go na karę śmierci i utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz orzekł przepadek całego mienia.
Bolesław D., jego rodzina oraz obrońca zwrócili się o prawo łaski, które to prośby pozytywnie zaopiniował ówczesny Prokurator Generalny, zwracając się do Rady Państwa o zamianę kary śmierci na karę dożywotniego więzienia. Rada Państwa skorzystała z prawa łaski w dniu 31 marca 1961 r. Następnie Bolesław D. w dniu 29 kwietnia 1977 r. został warunkowo przedterminowo zwolniony po odbyciu ponad 17 lat i 6 miesięcy kary (ostatecznie zmniejszonej do 25 lat pozbawienia wolności).
Córka Bolesława D. – Ewa D. złożyła w Delegaturze w Radomiu IPN zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa polegającego na wydaniu, z przekroczeniem ówczesnych przepisów prawnych, przez Sąd Wojewódzki w Kielcach Ośrodku Zamiejscowym w Radomiu, wyroku skazującego na śmierć jej ojca.
Na przeszkodzie do zbadania – czy doszło do przekroczenia uprawnień i zaniechania obowiązków przez ówczesnych funkcjonariuszy państwa komunistycznego tj.
- przez prokuratorów Prokuratury Wojewódzkiej m. st. Warszawy poprzez złożenie wniosku o rozpoznanie sprawy w trybie postępowania doraźnego, popierania go podczas procesu, a następnie złożenie wniosku o wymierzenie kary śmierci wobec Bolesława D.
- oraz przez sędziów Sądu Wojewódzkiego w Kielcach Ośrodka Zamiejscowego w Radomiu poprzez rozpoznanie sprawy w trybie postępowania doraźnego i skazanie Bolesława D. za przestępstwo zagarnięcia mienia społecznego na karę śmierci,
stanęła przeszkoda formalna, a mianowicie przedawnienie karalności czynów ewentualnie popełnionych przez funkcjonariuszy państwa komunistycznego.
W takiej sytuacji jedyną możliwą decyzją procesową w niniejszej sprawie było wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa z powodu przedawnienia karalności czynu.
Naczelnik Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu
w Lublinie
prokurator Jacek Nowakowski