E-Księgarnia-
Marian Gołębiewski (1911–1996)
Justyna Dudek, Marian Gołębiewski (1911-1996). Żołnierz, opozycjonista, emigrant, Lublin 2016, 382 s., ISBN 978-83-7629-943-3
23 października 1971 r. Sąd Wojewódzki w Warszawie ogłosił wyrok w procesie przywódców konspiracyjnej organizacji „Ruch”. Kary, które wówczas zasądzono, były najsurowszymi od przełomowego 1956 r. Dla zasiadającego na ławie oskarżonych Mariana Gołębiewskiego był to już trzeci w ciągu dwudziestu czterech lat wyrok za działalność niepodległościową. Tym samym po odbyciu kary stał się więźniem politycznych o najdłuższym stażu w PRL. I choć aktywność w „Ruchu” nie stanowiła najważniejszej życiowej roli Gołębiewskiego, zadecydowała o tym, że jego nazwisko na trwałe zapisało się w historii Polski XX w. Marian Gołębiewski, któremu poświęcona jest niniejsza praca, to postać niezwykle ciekawa. Żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, cichociemny, dowódca Kedywu Armii Krajowej na Zamojszczyźnie, komendant Obwodu Hrubieszów AK, inspektor Inspektoratu Zamość Delegatury Sił Zbrojnych, zastępca i szef Sztabu Komendy Okręgu Lubelskiego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, sądzony w procesie pokazowym I Zarządu Głównego WiN, wielokrotny i długoletni więzień polityczny, a po 1956 r. aktywny opozycjonista, jeden z założycieli organizacji „Ruch”, związany później z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela, natomiast w latach osiemdziesiątych – działacz emigracyjny. Przez całe dorosłe życie pozostawał zatem bardzo mocno zaangażowany na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności. Nie zmieniło się to po roku 1989, gdyż uważał, że III RP, powstała w wyniku obrad Okrągłego Stołu, nie jest państwem w pełni niepodległym i demokratycznym. Można powiedzieć, że nigdy nie złożył broni.
Publikacja w ramach centralnego projektu badawczego IPN „Aparat bezpieczeństwa w walce z podziemiem politycznym i zbrojnym 1944–1956”.